بگذار تکانی بخورم،
شاید مرا به یاد بیاوری،
دستانم را ببینی،
نفسهایم را بشنوی.
هنوز خطوط خیابان،
معکوس می روند
و من در انتهای حزن آلود اتوبوسی،
از دیدار تو خرسندم.
شاید برای تو هم جائی باشد.
« پریوش شعبانی »