می گویند ابرها شاعرانه می بارند
و آدمها عاشقانه می گریند؛
یعنی ابرها،
وقتی که با همند، می بارند
و آدمها،
وقتی که از هم دور می شوند، می گریند.
می گوئی:
« با من تمام لبخندهایت شعر بود.
آیا
بعد من هم شعر خواهی گفت؟ ».
می گویم:
« بعد از تو تمام شعرهایم را
گریه خواهم کرد. »
« عبدالرضا مولوی »