صبح بود و آسمان،
لاجوردینی روان.
ساختم در لحظه ای،
خامشی را نردبان.
بر شدم بر بام راز.
خویش را دیدم به تن،
ذره ای در کهکشان.
سهم خود را یافتم
لحظه ای از جاودان.
وه! چه وحشتناک بود
ایستادن ناگهان،
بر کران بیکران!
« محمدرضا شفیعی کدکنی »