مدادرنگیهایم را برمی دارم.
رنگ می زنم این شهر سیاه و سفید را؛
آبی؛ آسمان،
سبز؛ سنگفرش خیابان،
قلبها قرمز،
چشمها روشن.
کوتاه می کنم ساختمانهای دیلاق را.
قد علم می کنند بوستانها.
عشقها پررنگتر.
آدمها نزدیکتر.
آینه کار می کنم دلها را.
این جا تهران است.
آسمانش آبی تیره،
ساختمانهایش دودخورده؛
زندگی اما جاری،
از راه آهن تا تجریش.
« فائزه عرب عامری »