در کنار رودخانه می پلکد
سنگپشت پیر.
روز روز آفتابی است.
صحنه آبیش گرم است.
سنگپشت پیر در دامان گرم آفتابش می لمد.
آسوده می خوابد
در کنار رودخانه.
در کنار رودخانه من فقط هستم؛
خسته درد تمنا.
چشم به راه آفتابم؛
چشم من اما
لحظه ای او را نمی یابد.
آفتاب من،
روی پوشیده است از من در میان آبهای دور.
آفتابی گشته بر من هر چه از هر جا،
از درنگ من
یا شتاب من.
آفتابی نیست تنها آفتاب من،
در کنار رودخانه.
« نیما یوشیج »