سالهاست
چشم بر راهم.
جاده از دور نمایان است؛
خشک و خالی،
بی مفهوم.
در خود آواز دیدار می خوانم.
در خواب مدام تو را می بینم.
گاه در بیداری سایه ای از دور می آید.
نقش تو بر سینه دارد؛
چهره ای پر از آرامش،
نگاهی پر از تبسم؛
اما این سایه عشق،
با کمی تابش نور،
سرابی بیش نیست.
انتظار قصه تلخ من است
که کماکان با من می ماند
و دلم می داند
درخت فاصله ها همچنان پا بر جاست.
« لیلا میثمی »