نگاهت به شبی بی ماه می ماند
حوالی آبان؛
به شبی که اولین باران پائیز می بارد
که تمام خاک تابستان را می برد
تا در صبحی نقره پوش،
خورشید خیابانهای زیبای شهر را
رونمائی کند
و آن گاه عشق از پنجره ای،
به تو خیره می شود؛
گاه به آواز گنجشکی،
گاه به درخشش شبنم بر درخت چنار.
نگاهت را دوست دارم؛
اما گاهی به سرم می زند
نگاهت را نخوانده،
در قلک قلبم بیندازم
و شعری برای خنده ها و آوازهایت بنویسم.
« اصغر رضائی گماری »