دلت که گرفت،
می توانی بیائی به آن اتاق قدیمی.
دلت که از دلخوشیهای جدید گرفت،
باز می توانی بیائی.
من هنوز این جایم
با لباس خاکی و زانوهای زخمی؛
همان کودکی گمشده ات.
« صهبا حسینی »