باختم؛ دیگر رها کن مرد بازی خورده را.
هیچ دریائی نمی خواهد نهنگ مرده را.
تا که از من دوری ای فانوس دریاهای امن،
بازگشتی نیست قایقهای طوفان برده را!
سالها در تنگ چشمان تو بازی کرده ام.
کی می اندازی به دریا ماهی افسرده را؟
بی قرارم؛ کی به خاکستر مبدل می کنی
با نگاهت روح جنگلهای آتش خورده را؟
شیر یا خط؟ هر دو رویش مرگ؛ باور می کنی؟
من به آسانی نمی بازم قمار برده را.
« حبیب فرقانی »