لب باز کن، آئینه ها را پر کن از لبخند.
لب باز کن؛ انگار می آید صدای قند.
لب باز کن، زیبائی خود را فراوان کن.
هی می نشینی در کنار یادها تا چند؟
زیبائی آن چیزیست که آغاز شد با تو،
تا بر سر تو عشق می ریزد گل و اسپند.
آنان که تصویر تو را در قاب می جویند
از راز شیرین لبت چیزی نمی یابند.
با قامتی بشکوه داری می رسی از راه؛
با قامتی بشکوه مثل جذبه الوند.
تنها شهیدان تو از چشمت نمی گویند؛
من هم به چشمان تو دارم می خورم سوگند.
از چشمهای تو بلور ماه می ریزد.
با چشم تو جانهای عاشق عالمی دارند.
با چشمهائی از گل و آئینه می آئی،
وقتی که فروردین نشیند در دل اسفند.
شوری که چشمان تو در جان جهان افکند
مثل جنون جانهای گم را در گمان افکند.
« شعبان کرم دخت »