از وقتی به دنیا آمده بود، همیشه گوشه دیوار آویزان بود و هیچ وقت توجهی به آن نداشت. مدتها بود که احساس تنهائی می کرد و نیاز به یک همدم داشت. آن روز پس از کار روزانه، در حال استراحت بود. انگار همه غصه های عالم در دلش جمع شده بود. همان طور که غرق در فکر و خیال بود، با صدائی از جا پرید. از روی صندلی بلند شد و به اطراف نگاه کرد. ناگهان قاب عکس قدیمی گوشه دیوار را دید که به زمین افتاده و شکسته بود. نشست و با گوشه آستینش خاک آن را گرفت و به دقت نگاهش کرد. روی آن نوشته شده بود: « ای بالاترین! از تو می خواهم به جای پای احتیاج، به من بال اشتیاق بدهی تا به سمتت پرواز کنم. بالهایم گمشده اند. » تا آن روز، به دنبال کسی می گشت که شنونده خوبی برای درد دلهایش باشد و با شکستن آن قاب عکس بهترین شنونده درد دلها را یافت. از آن روز به بعد، قاب عکس قدیمی گوشه دیوار به یکی از مهمترین وسائلش تبدیل شد و هر روز، به نوشته درون آن فکر می کرد.
« زینب سبزعلی »