کبریت را کشیدم. موهای طلائی فرفریش با سرعتی دلهره آور کز خورد و دود شد. نمی دانم تعمدی بود یا نه. نمی خواهم بدانم تعمدی بود یا نه؛ ولی اصلا دستم را عقب نکشیدم. اصلا نخواستم که دستم را عقب بکشم. نخواستم موهای فرفری عروسک لوسش را نجات دهم. سی و یک سال است که عذاب وجدان دارم. بیست و نه سال است که می داند کار من بوده؛ ولی هنوز جرأت اعتراف به آن چه را که می داند ندارم. یازده سال است که همسرم؛ « زهرا »، می پرسد: « مشکلت با « ناهید » چیست؟ ». هشت سال است که کودکم می پرسد: « چرا ما هیچ وقت به خانه خاله « ناهید » نمی رویم؟ ».
« توحید فراهانی »