کوچه های شهر،
باخبر شدند
از نبودنت.
شهر می شود
آیه آیه بغض،
در سرودنت.
نام کوچه مان،
اسم تو شده؛
اسم یک شهید.
بعد رفتنت،
کوچه مان شده
سبز و روسفید.
« فاطمه طارمی »