از خوابی عمیق،
حوالی آتش،
در شبی که اولین برف سال بارید،
بارید،
بارید
و با خودش هر چه صداست
پائین آورد،
از پرده برداشتن از خیابانی سفید،
در صبحی غافلگیر،
تنها سکوت تو مانده
که دهانم را گرفته،
شهر را گرفته
و هنوز پشت پنجره خیره مانده است.
حالا اگر بخواهم
یک مشت برف کنار بگذارم
برای بهار بعد،
برای تابستان،
کجا امنتر از یقه بی خبر پیراهنت؟
برای خنده هایت،
برای فریادهایت،
شعر دیگری خواهم نوشت.
« علی اسداللهی »