کودکی! کودکی! کودکی!
لذت لحظه های بودنم،
در کنار دستهای کوچکت.
شوق و شور عشق و نور،
برای هر تولدت.
خنده های بی حساب تو،
خنده های بر حباب من.
گریه های بی امان تو،
اشکهای بی صدای من.
من و تو کنار هم،
حسی از طلای ناب.
مادرانه های من،
کودکانه های تو.
من و تو.
من و تو.
تکنوازی ستاره های نقره ای،
بر آسمان خانه اقاقیا.
تند و پرشتاب و بی امان،
لحظه ها در گذار جاده ها.
کاش باز مانده بود
خنده های کودکانه ات برای من!
کاش باز مانده بود
مشقهای خط خطی برای من!
کاش در گذار لحظه ها،
بودی و کنار من،
می سرودی از ترانه های کودکی!
قلب خسته شکسته ام هنوز،
مانده در هوای لحظه های کودکی.
با تو شعر من ترانه می شود،
نغمه های عاشقانه می شود.
« نگین عباسیان »