زن با خودش فکر کرد: « آن خودش است که دارد در جاده یورتمه می رود و روی چکمه هایش برف پاشیده؛ مثل همیشه. » آماده بود که به او بگوید: « چکمه هایت را همان جا روی ایوان دربیاور. برفها را از روی ژاکتت بتکان. » و بعد یک سوپ داغ، لباسهای خشک، ساعتی تماشای تلویزیون و یک داستان. سپس باید او را در آغوش می گرفت تا خوابش ببرد؛ اما آن فقط نور خورشید بود که روی برفها منعکس شده بود.
« گنه اشمیت »