پسر جوان به قدری عاشق دختر بود که شرط او را بدون چون و چرا پذیرفت. دختر شرط گذاشته بود که اگر مادر پیر پسر زمینگیر شد، او را به خانه سالمندان ببرد و از آوردن او به خانه شان خودداری کند. هنوز شش ماه از ازدواجشان نگذشته بود که زن جوان در اثر یک تصادف قطع نخاع و ویلچرنشین شد. پسر جوان رو به مادرش گفت: « بهتر نیست او را به آسایشگاه ببریم؟ ». مادر پیرش با عصبانیت گفت: « مگر من مرده ام که او را به آسایشگاه ببری؟ خودم تا موقعی که زمینگیر نشده ام، ازش مراقبت می کنم. » پسر جوان اشک ریخت و به زنش نگاه کرد. زن جوان انگار با نگاهش به او می گفت: « شرط ضمن عقد را باطل کن. »
« زهرا تبریزیان »