کاغذی که مثل برف سفید بود گفت: « من پاک و سفید آفریده شده ام و تا ابد همین طور خواهم ماند. من ترجیح می دهم بسوزم و به خاکستری سفید تبدیل شوم تا اینکه به سیاهی اجازه دهم به من نزدیک شود و مرا پر از لکه و تیرگی کند. » شیشه مرکب حرفهای کاغذ سفید را شنید و در دل سیاهش به او خندید؛ اما جرأت نکرد به او نزدیک شود. مدادهای رنگی هم که حرفهای کاغذ را شنیده بودند هرگز به او نزدیک نشدند. به این ترتیب، کاغذ سفید برفگون همان طور که می خواست سفید و پاکیزه ماند؛ اما پوچ، بیهوده و بی مصرف.
« جبران خلیل جبران »