مه روی تو، شب موی تو، گل بوی تو دارد.
گلزار جهان خرمی از روی تو دارد.
گردون که سراپای وجودش همه چشم است
پیوسته نظر در خم ابروی تو دارد.
مهتاب شب افروز که از هاله کند زلف،
خود سایه ای از خرمن گیسوی تو دارد.
نرگس که نظرباز بود در صف گلها،
تا چشم تو را دیده، نظر سوی تو دارد.
با نکهت زلف تو نسیم سحری را
هر جا نگرم، سر به تکاپوی تو دارد.
تا ساقی این بزم توئی، باده گلرنگ،
این گرمی و لطف از اثر خوی تو دارد.
« گلچین » که به شیرین سخنی شهره شهر است
لطف سخن از لعل سخنگوی تو دارد.
« گلچین معانی »