این خفته ها به باغ تماشا نمی رسند.
مردابها به ساحت دریا نمی رسند.
غرقند در تهاجم این روزمرگی.
هی می دوند ثانیه ها را؛ نمی رسند.
« مجنون »! به چشمهای کسی اعتنا نکن.
هرگز به چشم عاشق « لیلا » نمی رسند.
دیگر پلنگها به خیال و حریم ماه،
حتی درون خلسه و رؤیا نمی رسند.
خورشیدک جنوبی من! بر دلم بتاب.
یخهای اردبیل به دریا نمی رسند.
دلشوره های پر شده از بی قراریم،
بر گوشهای فاصله آیا نمی رسند؟
هی نامه پشت نامه؛ نمی خوانیم مگر
یا نامه ها به دست تو آن جا نمی رسند؟
عمری برای آمدنت نذر کرده ام.
آخر چرا به حاجت ماها نمی رسند؟
« شبنم فرضی زاده »