فکر نمی کنم
همه کلمه های دفترم،
تو را بشناسند
که زیبا،
در دل جهان نشسته ای؛
اما کلمه هائی که تو را دیده اند
مثل من شاعرند،
مثل من عاشقند.
شبها راه می روند
و از ماه می نویسند،
از ستاره،
از تو،
از ابرهای پاره پاره.
« منوچهر آتشک »