دردی عجیب، دردی مبهم، دردی بدون شرح،
بر شانه های خسته مردی بدون شرح؛
مردی بدون نام، بدون نشان، بدو
ن یک شناسنامه و فردی بدون شرح،
مردی غریب و تنها در نیمه های شب،
حتی بدون سایه سردی بدون شرح.
یک کوله بار لبریز از عشق و عاطفه،
بر دوشهای کوخنوردی بدون شرح؛
مردی که ذکر نامش اعجاز می کند
چون نام ذات اقدس، فردی بدون شرح،
مردی که کوفه کوفه دلش زخم خورده است
در گیر و دار جنگ و نبردی بدون شرح؛
یک لحظه بعد، اما فریاد هست و چاه،
سنگ صبور شبزده مردی بدون شرح؛
مردی که فرقش از دم شمشیر شد دو تا،
با دستهای فاجعه گردی بدون شرح.
زان دو فقط دو رنگ به جا ماند تا هنوز؛
سرخی عشق و لکه زردی بدون شرح.
« سید مصطفی میرعبدالله »