این جا بدون تو تمام روزها مرده است.
تقویم رؤیای تو را از طالعم برده است.
این جا زمستانها خدا تا صبح می بارد.
از دوریت قد قامت باران زمین خورده است.
پرواز کن از ازدحام بی قراریها.
آزاد کن آغوشهائی را که سر خورده است.
من بی تو؛ نه، دنیا بدون تو نمی ماند.
باور بکن روح غزلها بی تو آزرده است.
« یوسف (ع) » شو، از خواب « زلیخا »ها بزن بیرون.
تعبیر کن هذیان لبهائی که پژمرده است.
« فاطمه صمدی »