مرا به یاد سبز بودن می اندازی،
به یاد شادی
و عشق.
پرتوئی از آرامش،
تو همچون باور یک انسانی
که در خلوت،
عشق را
در عمق وجودت می رویانی
و همچون درختی از مهر،
سایه می اندازی
بر گیاهان ظریف
و هوائی پاک را
از برگهای باسخاوتت،
می پراکنی
و دنیائی از شور و صفا،
در ریشه هایت جا دارند
و ساکن دشتی پر از شقایق احساس،
بی توقع،
بی آلایش.
« لیلا میثمی »