در آن دشت که می بارد
بارانی ز خوشبختی،
خانه ای خواهم ساخت
و در خانه خود،
باغچه ای از گل عشق،
حوضی به رنگ رود،
ناودانی از مهر،
پنجره ای از نور می سازم.
راستی؛ عشق را
در چه گلی شکوفا بکنم؟
شقایق،
نرگس
یا یاس سفید؟
آسمان را
به چه رنگی معنا بکنم؟
آبی یا رنگ غروب
یا همان نیلی رنگ؟
پروانه را
به کدام شمع دلاویز کنم؟
دشت تو را می خواند.
خانه را ساخته ام.
در درونت بنگر.
شمعها روشنند.
همه جا آفتابیست.
درختها سبزند.
دریا رؤیائیست.
رود این خوشبختی،
در من و تو جاریست.
« لیلا میثمی »