ای با من و پنهان ز من و دور ز دیده!
هرگز به جهان کس به مثال تو ندیده.
ای خوبتر از جان که فدایت همه جانهاست!
ای ماهتر از مه به شب و صبح و سپیده!
برقع ز رخ انداز؛ که محتاج لقائیم،
که از بوی خوشت مستی پندار پریده.
هوشیار از آنم که شمیمت به مشام است.
بیدار از آنم؛ نبود خواب به دیده.
در دهر چه جویم؛ که تو یار ازلیمی؟
این راز که گویم که توئی نور دو دیده؟
من یاوه نمی گویم و این در صدف را
پنهان نتوان؛ پرده گفتار دریده.
گویم سخن از پرده پندار که غیب است.
« یکتا » زغمت کرده همه موی سپیده.
« سید علی آکوچکیان »