ما در ره عشق تو اسیران بلائیم.
کس نیست چنین عاشق بیچاره که مائیم.
بر ما نظری کن؛ که در این شهر غریبیم.
بر ما کرمی کن؛ که درین شهر گدائیم.
حلاج وشانیم که از دار نترسیم.
مجنون صفتانیم که در عشق خدائیم.
ترسیدن ما چون که هم از بیم بلا بود.
اکنون ز چه ترسیم؟ که در عین بلائیم.
ما را به تو سریست که کس محرم آن نیست.
گر سر برود، سر تو با کس نگشائیم.
ما را نه غم دوزخ و نه حرص بهشت است.
بردار ز رخ پرده؛ که مشتاق لقائیم.
« مولانا »