موضوعات
آخرین ارسالها
همهآرشیو
- بهمن 1402 3
- خرداد 1402 2
- بهمن 1400 1
- بهمن 1399 2
- اردیبهشت 1398 23
- فروردین 1398 83
- اسفند 1397 44
- بهمن 1397 54
- مرداد 1397 7
- تیر 1397 7
- آبان 1396 1
- فروردین 1396 1
- اسفند 1395 9
- بهمن 1395 7
- آبان 1395 2
- مهر 1395 2
- اسفند 1393 3
- بهمن 1393 4
- دی 1393 5
- آذر 1393 12
- آبان 1393 6
- خرداد 1393 4
- اردیبهشت 1393 4
- فروردین 1393 3
- اسفند 1392 5
- دی 1392 38
- آذر 1392 7
- آبان 1392 1
- مهر 1392 8
- شهریور 1392 11
- تیر 1392 20
- خرداد 1392 6
- فروردین 1392 67
- اسفند 1391 2
- بهمن 1391 10
- شهریور 1391 23
- مرداد 1391 33
- تیر 1391 23
- خرداد 1391 80
- اردیبهشت 1391 36
- فروردین 1391 14
- اسفند 1390 162
- بهمن 1390 112
- دی 1390 45
- آذر 1390 117
- آبان 1390 109
- مهر 1390 44
- شهریور 1390 88
راههای شناخت نفس
پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: « هرکس نفس خود را شناخت پس، پروردگار خود را می شناسد. » معلوم است که شناختن این بدن جسمانی که امری سهل و آسان است چندان مدخلیتی در معرفت پروردگار ندارد و برای شناخت خداوند، انسان باید نفس خود را بشناسد. هر آن چیزی که به مساحت و کمیت درآید آن را عالم خلق می گویند و روح انسانی از آنجائی که مجرد است، مقدار و کمیت ندارد؛ اما راههائی برای شناخت نفس وجود دارد: روش اول: اگر چه شناختن نفس که جزء مجرد انسان است دشوار می باشد؛ اما هر گاه کسی کمی تأمل نماید، حقیقت نفس برایش ظاهر و روشن می گردد. هر کس که ساحت دل خود را از غبار عالم طبیعت پاک کند و علائق و شهوات حیوانیت را اندکی از خود دور نماید و آئینه دل را از زنگ کدورت این عالم جلا دهد و گاه گاهی در دل را بر روی اغیار نابکار ببندد و با محبوب حقیقی خلوت نماید و با حضور قلب متوجه عالم انوار شود و با نیت خالص مشغول مناجات حضرت پروردگار گردد و گاهی تفکر در عجائب عالم ملک که عالم مادیات می باشد و عالم ملکوت که عالم مجردات، ارواح و معقولات است و به آن عالم باطن، بقاء و اسرار هم می گویند نماید و زمانی را تأمل در غرایب جمال و جبروت خداوند قادر ذوالجلال کند، برای او حالتی نورانی و بهجتی ایجاد می گردد که به سبب آن، یقین می کند که ذات او از این عالم جسمانی نیست؛ بلکه از عالمی دیگر است. روش دوم: راهی دیگر که به وسیله آن، انسان می تواند بفهمد که غیر از این بدن جزء دیگری دارد که از جنس بدن نیست خواب است. در خواب راه حواس بسته می شود و بدن از حرکت بازمی ماند و چشم از دیدن و گوش از شنیدن بسته می شود و بدن در گوشه ای ساکن و بی حس می گردد؛ در حالیکه آدمی مشغول سیر کردن در آفاق و اطراف عالم و گفت و شنود با اصناف خلائق است. اگر نفس را صفائی باشد، می تواند در عالم ملکوت راه یابد و از آن جا امور آینده را ببیند و بشناسد و از غیب آگاه شود؛ به نوعی که هرگز در بیداری و زمانی که این بدن در نهایت هوشیاری قرار دارد، نمی تواند به آن برسد. روش سوم: آدمی قوت معرفت همه علمها و صنعتها را داراست و به وسیله آنها، به حقائق اشیاء پی می برد و اموری را که مربوط به این عالم نیست درک می کند؛ اما نمی داند که این امور از کجا داخل قلب او شده اند و از کجا آنها را فهمیده و دانسته. گاه است که در یک لحظه، فکر او از مشرق به مغرب و از زمین تا آسمان می رود؛ در حالیکه تن او در عالم خاک محبوس است. به فرموده « حضرت علی (ع) »: « انسان صاحب نفسی خلق شد که به سبب آن، ادراک معقولات می کند. »
منبع: کتاب « معراج السعاده »