مطابق ماده 656 قانون مدنی، وکالت عقدی است که به موجب آن، یکی از طرفین طرف دیگر را برای انجام امری نایب خود می کند. تحقق وکالت بر اساس ماده 657، منوط به قبول وکیل است. وکالت ممکن است به طور مطلق و برای تمام امور موکل باشد یا مقید و برای امر یا امور خاصی باشد. وکالت در امری می تواند داده شود که خود موکل بتواند آن را به جا آورد. وکیل هم باید کسی باشد که برای آن امر، اهلیت داشته باشد. وکیل نمی تواند عملی را خارج از حدود وکالتش انجام دهد. همچنین، وکیل نمی تواند برای آن امر، به دیگری وکالت دهد؛ مگر اینکه صراحتا یا به دلالت قرائن، وکیل در توکیل باشد. به علاوه، وکالت در فروش وکالت در قبض ثمن نیست؛ مگر اینکه قرینه قطعی دلالت بر آن کند.
وکالت به طرق ذیل مرتفع می شود: 1- با استعفای موکل. 2- با استعفای وکیل. 3- با موت یا جنون وکیل یا موکل. بر اساس ماده 679 قانون مدنی، موکل می تواند هر زمان که بخواهد وکیل را عزل کند؛ مگر اینکه وکالت وکیل یا عدم عزل در ضمن عقد لازمی شرط شده باشد؛ اما تمامی اموری که وکیل قبل از رسیدن خبر عزلش به وی، در حدود وکالت خود انجام داده است نسبت به موکل نافذ است. هر گاه متعلق وکالت از بین برود یا موکل عملی را که مورد وکالت است خود انجام دهد یا به طور کلی، عملی که منافی با وکالت وکیل باشد به جا آورد؛ مثلا مالی را که برای فروش آن وکالت داده بود خود بفروشد، وکالت منفسخ است.