فقهاء معمولا، در ابتدای « باب متاجر »، از تجارتهای حرام، سخن می گویند که « نبیذ » ( شرابی که از خرما، مویز یا عسل، می سازند )، « فقاع » ( مویز آب، از مشروبهای گازدار که در کوزه سنگین، نگهداری می شد )، « میته » ( مردار )، « خون »، « نجاسات »، « سگ »، « خوک » و « آلات لهو و لعب » از آن نمونه هستند. در این میان، برخی از این اموال، چنانچه دارای « منفعت عقلائی »، گردند، حرمت خرید و فروش از آنها، برداشته می شود؛ مثل برخی از سگها - نظیر سگ شکار، سگ گله، سگ نگهبان و ... . البته در نجاست سگ، از نظر « فقه امامیه »، جای هیچ شک و تردیدی نیست و هیچ یک از فقهای امامیه، با آن، مخالفتی نکرده است؛ لیکن باید این نکته را مد نظر، داشت که انتفاع باید « عقلائی » و « مشروع » باشد. اهم استفاده های مشروع از سگ، بدین ترتیب، است: 1- نگهبانی و شکار: استفاده از سگ، در امر نگهبانی منزل، دام، باغ و شکار و سگهائی که دارای « منفعت عقلائی » و اصطلاحا، قابل تعلیم ( در امور عقلائی ) حلال بوده و خرید و فروش آن نیز، حلال است. 2- جرمیابی و نجات: استفاده از سگ، در مواردی؛ مثل استفاده پلیس در جهت کشف مواد مخدر یا مواد منفجره، تعقیب مجرمین و ...، بنا بر قاعده فقهی « اصاله الصحه » و « اصاله الحلیه »، جایز و حلال است. 3- امور طبی و پزشکی: استفاده از اجزای سگ؛ مانند خون یا جوارح داخلی و ظاهری آن، در جهت درمان پزشکی یا پیوند به انسان، جایز می باشد و در صورت پیوند، این اجزاء عضوی از بدن انسان، محسوب گشته و دیگر، نجس نیستند. اما استفاده از سگ، به عنوان زینت که اخیرا، شاهد آن هستیم منفعتی توهمی بوده و عقلائی نیست و استفاده از سگ، بدین منظور، مورد نهی شدید روایات، قرار گرفته است. همچنین، خرید و فروش این گونه سگها جایز نبوده و پول حاصل از آن، حرام می باشد. صدمه و کشتن سگ در صورتی که هار بوده یا بنا به تعبیر روایات، گازگیرنده و موذی باشد جایز است؛ لیکن سگهائی که دارای « منفعت عقلائی »، هستند نه تنها، کشتن آنها حرام؛ بلکه مستوجب ضمان و پرداخت خسارت به مالک، است.