موضوعات
آخرین ارسالها
همهآرشیو
- بهمن 1402 3
- خرداد 1402 2
- بهمن 1400 1
- بهمن 1399 2
- اردیبهشت 1398 23
- فروردین 1398 83
- اسفند 1397 44
- بهمن 1397 54
- مرداد 1397 7
- تیر 1397 7
- آبان 1396 1
- فروردین 1396 1
- اسفند 1395 9
- بهمن 1395 7
- آبان 1395 2
- مهر 1395 2
- اسفند 1393 3
- بهمن 1393 4
- دی 1393 5
- آذر 1393 12
- آبان 1393 6
- خرداد 1393 4
- اردیبهشت 1393 4
- فروردین 1393 3
- اسفند 1392 5
- دی 1392 38
- آذر 1392 7
- آبان 1392 1
- مهر 1392 8
- شهریور 1392 11
- تیر 1392 20
- خرداد 1392 6
- فروردین 1392 67
- اسفند 1391 2
- بهمن 1391 10
- شهریور 1391 23
- مرداد 1391 33
- تیر 1391 23
- خرداد 1391 80
- اردیبهشت 1391 36
- فروردین 1391 14
- اسفند 1390 162
- بهمن 1390 112
- دی 1390 45
- آذر 1390 117
- آبان 1390 109
- مهر 1390 44
- شهریور 1390 88
آیا « احیاء اراضی موات » سبب « مالکیت مطلق » می گردد؟
سؤال این است که آیا « احیاء زمینهای موات » موجب « ملکیت مطلق » می گردد یا خیر. اکثریت قریب به اتفاق فقهاء، « ملکیت مطلق و ابدی » زمین را برای « احیاءکننده »، قائل نیستند و می گویند مقصود از « ملکیت »، « ملکیت مطلق » نیست؛ به این معنا که « احیاءکننده » گرچه « مالک » زمین می شود؛ ولی این « ملکیت » تا زمانی است که آثار « احیاء » وجود داشته باشد. پس، « احیاءکننده » زمین تا زمانی می تواند « تصرفات مالکانه » - مثل فروش، اجاره و ... - را در زمین خود، انجام دهد که در « احیاء » زمین، کوشا باشد و الا، از « مالکیت » او، خارج می شود. پس، « حق تصرفات تامه » « مادام الاحیاء » است. اکثریت فقهاء، قائل به این، هستند که شخصی که ملکی را « احیاء » می کند در « تصرف » زمین، سزاوار است؛ ولی چنانچه زمین را رها کند و آثار « آیادانی » از بین برود و دیگری آن را « آباد » کند، در آن صورت، « آبادکننده جدید » به آن، سزاوارتر است.