اگه یه اره ماهی داشتم،
ساختمونای بلندو
اره اره اره می کرد،
خیابونای شلوغو
اره اره اره می کرد،
زبونای درازو
اره اره اره می کرد،
دندونای تیزتیزی رو
اره اره اره می کرد،
قفسای باغ وحشو
اره اره اره می کرد،
ماشینای دودی رو
اره اره اره می کرد،
بلندگوهای داددادو رو
اره اره می کرد،
دم نوشته های طولانی رو
آخ، وای، اره می کرد!
« هدا حدادی »
کوچه های شهر،
باخبر شدند
از نبودنت.
شهر می شود
آیه آیه بغض،
در سرودنت.
نام کوچه مان،
اسم تو شده؛
اسم یک شهید.
بعد رفتنت،
کوچه مان شده
سبز و روسفید.
« فاطمه طارمی »
سایه های ما،
دست در دست،
قدم می زنند؛
در حالی که ما،
ناگزیر،
دور می شویم از یکدیگر.
« ماریا ترزا لنتینی »
همه جا،
سفید از برف.
پیرزنی شکسته،
هیزمها بر دوشش.
روسری قرمزش،
تنها تابستان آن جا.
« مهتاب قبادی »